Ορθόδοξο Χριστιανικό Ιστολόγιο
Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, ξεκινώντας από την πίστη μας στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και συνάμα μαζί με την ταπείνωση που εκ των πραγμάτων, λογικά σκεπτόμενοι, πρέπει να νοιώθουμε, αισθανόμενοι την αναξιότητά μας στον κόσμο αυτό, τουλάχιστον για το ότι ακόμη ζούμε (όταν ούτε για ένα κτύπο της καρδιάς μας δεν μπορούμε να δώσουμε εντολή, παρά μόνο ο Θεός Πατέρας μας), ξεκινώντας λοιπόν από αυτές τις δύο καταστάσεις τις οποίες ως πιστοί Χριστιανοί θα έπρεπε να ζούμε και να αισθανόμαστε καθημερινά, πώς μπορούμε αναπόφευκτα να μην οδηγούμαστε στη θερμή προσευχή μας προς το Θεό Πατέρα μας;
Όταν νιώθεις δηλαδή οτι κάθε τι καλό και θετικό που έχεις στη ζωή αυτή είναι δώρο Θεού και όχι δικό σου κατόρθωμα, αλλά και όταν ακόμη βρίσκεσαι σε καταστάσεις πόνου και θλίψης γνωρίζοντας οτι αυτό το επιτρέπει ο Θεός βάση του δικού Του σχεδίου για τη σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων, όταν βρίσκεσαι δηλαδή σε αυτή τη διπλή κατάσταση πίστης και ταπείνωσης, όπου και πιστεύεις οτι ο Θεός, ως Παντοδύναμος Πατέρας σου δίνει, από αγάπη, όλα όσα είναι προς το συμφέρον σου, (ακόμη και τις θλίψεις κάποιες φορές) αλλά και παράλληλα ποτέ δεν υπερηφανεύεσαι εγωιστικά για ότι έχεις κατορθώσει, διότι θεωρείς οτι πάλι με τη βοήθεια του Θεού το έκανες, μιας και αυτό το μυαλό σου και τα χέρια σου είναι και αυτά δώρα του Θεού και όχι δικά σου δημιουργήματα, όταν λοιπόν νιώθεις έτσι, πώς είναι δυνατόν να μη στρέφεσαι προς Αυτόν το Θεό Πατέρα μας αφενός για να τον ευχαριστήσεις και αφετέρου για να του ζητήσεις να σε ελεήσει και να σου δώσει κάθε χρήσιμο και ωφέλιμο αγαθό στη ζωή σου για τη σωτηρία της ψυχής σου;
Γιατι ας μη ξεχνάμε εδώ οτι ο Θεός Πατέρας μας από αγάπη προς εμάς μας έδωσε το αυτεξούσιο, δηλαδή την ελευθερία να επιλέγουμε εμείς ακόμη και αν θέλουμε να τον αγαπήσουμε ή όχι. Αν δεν μας το έδινε αυτό δε θα ήταν αγάπη αλλά εξαναγκασμός, διότι αγάπη σημαίνει και ελευθερία.
Επομένως ο Θεός, παρότι γνωρίζει ο Ίδιος τις ανάγκες μας, και πολλά πράγματα μας τα δίνει βέβαια ως αγαθά και δώρα ζωής ακόμη και χωρίς να του το ζητήσουμε, όπως την υγεία για παράδειγμα και τόσα άλλα, εντούτοις περιμένει από εμάς να στραφούμε σε Αυτόν, αφενός για να δηλώσουμε την πίστη μας στην αλήθεια της ζωής μας, την πίστη μας και την ευγνωμοσύνη μας οτι πράγματι όλα αυτά τα αγαθά "Εσύ μας τα δωρίζεις Θεέ Πατέρα μας" και αφετέρου να ζητήσουμε με δική μας θέληση προσευχόμενοι, τη Χάρη του Θεού Πατέρα μας στη ζωή μας για να μας ελεήσει και να σώσει την ψυχή μας, ώστε να είμαστε κοντά Του εν ώρα κρίσης, όπως μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, με τη θυσία της ενανθρωπίσεώς Του.
Δεν είναι ο Θεός λοιπόν που έχει ανάγκη την προσευχή μας, αλλά εμείς που έχουμε ανάγκη το Θεό, γι αυτό και όπως είπαμε αν δεν προηγείται η πίστη και η ταπείνωση δεν μπορούμε να προσευχηθούμε πραγματικά και Χριστιανός που δεν προσεύχεται αληθινά και σωστά δεν μπορεί να νιώσει τις δωρεές της Χάρης του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του.
Ο Χριστιανός που πιστεύει και ταπεινά ζητάει από το Θεό, δείχνει και επιμονή και υπομονή στην προσευχή του, διότι έχουμε να διδαχθούμε από τον ίδιο το Χριστό μας, όπως θα μας καθοδηγήσει παρακάτω ο Ιερός Χρυσόστομος.
Η πίστη και η επιμονή στην προσευχή
Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, ξεκινώντας από την πίστη μας στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και συνάμα μαζί με την ταπείνωση που εκ των πραγμάτων, λογικά σκεπτόμενοι, πρέπει να νοιώθουμε, αισθανόμενοι την αναξιότητά μας στον κόσμο αυτό, τουλάχιστον για το ότι ακόμη ζούμε (όταν ούτε για ένα κτύπο της καρδιάς μας δεν μπορούμε να δώσουμε εντολή, παρά μόνο ο Θεός Πατέρας μας), ξεκινώντας λοιπόν από αυτές τις δύο καταστάσεις τις οποίες ως πιστοί Χριστιανοί θα έπρεπε να ζούμε και να αισθανόμαστε καθημερινά, πώς μπορούμε αναπόφευκτα να μην οδηγούμαστε στη θερμή προσευχή μας προς το Θεό Πατέρα μας;
Όταν νιώθεις δηλαδή οτι κάθε τι καλό και θετικό που έχεις στη ζωή αυτή είναι δώρο Θεού και όχι δικό σου κατόρθωμα, αλλά και όταν ακόμη βρίσκεσαι σε καταστάσεις πόνου και θλίψης γνωρίζοντας οτι αυτό το επιτρέπει ο Θεός βάση του δικού Του σχεδίου για τη σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων, όταν βρίσκεσαι δηλαδή σε αυτή τη διπλή κατάσταση πίστης και ταπείνωσης, όπου και πιστεύεις οτι ο Θεός, ως Παντοδύναμος Πατέρας σου δίνει, από αγάπη, όλα όσα είναι προς το συμφέρον σου, (ακόμη και τις θλίψεις κάποιες φορές) αλλά και παράλληλα ποτέ δεν υπερηφανεύεσαι εγωιστικά για ότι έχεις κατορθώσει, διότι θεωρείς οτι πάλι με τη βοήθεια του Θεού το έκανες, μιας και αυτό το μυαλό σου και τα χέρια σου είναι και αυτά δώρα του Θεού και όχι δικά σου δημιουργήματα, όταν λοιπόν νιώθεις έτσι, πώς είναι δυνατόν να μη στρέφεσαι προς Αυτόν το Θεό Πατέρα μας αφενός για να τον ευχαριστήσεις και αφετέρου για να του ζητήσεις να σε ελεήσει και να σου δώσει κάθε χρήσιμο και ωφέλιμο αγαθό στη ζωή σου για τη σωτηρία της ψυχής σου;
Γιατι ας μη ξεχνάμε εδώ οτι ο Θεός Πατέρας μας από αγάπη προς εμάς μας έδωσε το αυτεξούσιο, δηλαδή την ελευθερία να επιλέγουμε εμείς ακόμη και αν θέλουμε να τον αγαπήσουμε ή όχι. Αν δεν μας το έδινε αυτό δε θα ήταν αγάπη αλλά εξαναγκασμός, διότι αγάπη σημαίνει και ελευθερία.
Επομένως ο Θεός, παρότι γνωρίζει ο Ίδιος τις ανάγκες μας, και πολλά πράγματα μας τα δίνει βέβαια ως αγαθά και δώρα ζωής ακόμη και χωρίς να του το ζητήσουμε, όπως την υγεία για παράδειγμα και τόσα άλλα, εντούτοις περιμένει από εμάς να στραφούμε σε Αυτόν, αφενός για να δηλώσουμε την πίστη μας στην αλήθεια της ζωής μας, την πίστη μας και την ευγνωμοσύνη μας οτι πράγματι όλα αυτά τα αγαθά "Εσύ μας τα δωρίζεις Θεέ Πατέρα μας" και αφετέρου να ζητήσουμε με δική μας θέληση προσευχόμενοι, τη Χάρη του Θεού Πατέρα μας στη ζωή μας για να μας ελεήσει και να σώσει την ψυχή μας, ώστε να είμαστε κοντά Του εν ώρα κρίσης, όπως μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, με τη θυσία της ενανθρωπίσεώς Του.
Δεν είναι ο Θεός λοιπόν που έχει ανάγκη την προσευχή μας, αλλά εμείς που έχουμε ανάγκη το Θεό, γι αυτό και όπως είπαμε αν δεν προηγείται η πίστη και η ταπείνωση δεν μπορούμε να προσευχηθούμε πραγματικά και Χριστιανός που δεν προσεύχεται αληθινά και σωστά δεν μπορεί να νιώσει τις δωρεές της Χάρης του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του.
Ο Χριστιανός που πιστεύει και ταπεινά ζητάει από το Θεό, δείχνει και επιμονή και υπομονή στην προσευχή του, διότι έχουμε να διδαχθούμε από τον ίδιο το Χριστό μας, όπως θα μας καθοδηγήσει παρακάτω ο Ιερός Χρυσόστομος.
Η πίστη και η επιμονή στην προσευχή
Αναφερόμενος ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην επιμονή μας στην προσευχή μας λέει:
"το μέλημά μας λοιπόν πρέπει να είναι ένα, να επιμένουμε πάντοτε στην προσευχή και να μην στενοχωριόμαστε για τη βραδυπορία της απαντήσεως, αλλά να δείχνουμε πολλή υπομονή. Διότι δεν βραδύνει για να απορρίψει τις αιτήσεις μας, αλλά αργοπορεί διότι σκέπτεται να μας κάνει να παραμένουμε περισσότερο στην προσευχή και επειδή επιθυμεί να είμαστε περισσότερό Του."
(Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - Η Προσευχή, τα νεύρα της ψυχής, σελ.48 Έκδοση Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομανάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, σελ. 50)
"το μέλημά μας λοιπόν πρέπει να είναι ένα, να επιμένουμε πάντοτε στην προσευχή και να μην στενοχωριόμαστε για τη βραδυπορία της απαντήσεως, αλλά να δείχνουμε πολλή υπομονή. Διότι δεν βραδύνει για να απορρίψει τις αιτήσεις μας, αλλά αργοπορεί διότι σκέπτεται να μας κάνει να παραμένουμε περισσότερο στην προσευχή και επειδή επιθυμεί να είμαστε περισσότερό Του."
(Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - Η Προσευχή, τα νεύρα της ψυχής, σελ.48 Έκδοση Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομανάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, σελ. 50)
Συνεχίζοντας στο ίδιο βιβλίο, (σελ. 56) ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει οτι ο Θεός μπορεί να αργεί να εκπληρώσει το αίτημα της προσευχής, για να δοξάσει τον αιτούντα,
όπως έκανε στη Χαναναία, όπου όταν εκείνη πλησίασε το Χριστό,
παρακαλώντας Τον να την ελεήσει για το δαιμόνιο της κόρης της, στην αρχή
ο Χριστός δεν καταδέχθηκε να της απαντήσει, ενώ αργότερα όταν η γυναίκα
επέμενε με πίστη και συνέχιζε να τον παρακαλάει τότε της απαντάει:
"ὦ
γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις."
(Κατά Ματθαίον, κεφ.15, στ.28)
Ήταν
πραγματικά μεγάλη η πίστη αυτής της γυναίκας, διότι ενώ έβλεπε και μια
και δυο και πολλές φορές τον Κύριο να αδιαφορεί μαζί της, λέγοντάς της
μάλιστα οτι "δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί από τα παιδιά και να το δώσω στα σκυλάκια", εκείνη επέμενε και απάντησε οτι "και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους", δηλαδή δέχθηκε το λόγο του Χριστού και ομολογεί οτι είναι σκυλάκι.
Η σκληρότητα των λόγων του Χριστού δηλαδή, όχι μόνο δεν την αποθάρρυνε,
αλλά με περισσότερη προθυμία συνέχισε να παρακαλάει. Και ο Κύριος, όχι
μόνο της ικανοποίησε το αίτημα της θεραπεύοντας την κόρη της, αλλά και τη
στεφάνωσε κιόλας, μπροστά στους μαθητές Του, μιλώντας για τη "μεγάλη
της πίστη" που είχε.
Και λέει στο τέλος ο Ιερός Χρυσόστομος:
"Είδατε
την αποφασιστικότητα της γυναίκας; Είδατε την αιτία της μακροθυμίας του
Θεού και οτι καθυστέρησε, επειδή ήθελε να τη δοξάσει περισσότερο;" (σελ.
57)
_____________________________________________________________________________
Επιμέλεια κειμένου: Ορθόδοξο Χριστιανικό Ιστολόγιο Δρόμος Ορθοδοξίας
Βοηθητικές πηγές - Βιβλιογραφία: εδώ
_____________________________________________________________________________
Επιμέλεια κειμένου: Ορθόδοξο Χριστιανικό Ιστολόγιο Δρόμος Ορθοδοξίας
Βοηθητικές πηγές - Βιβλιογραφία: εδώ